متخصصین گفتار درمانی (speech therapy) یا آسیب شناسان گفتار، به درمان افرادی که در گفتار خود مشکل دارند می‌پردازند. گفتار درمانی می‌تواند به درمان طیف گسترده‌ای از مشکلات مربوط به زبان، ارتباط، صدا، بلع و روان صحبت کردن کمک کند. در مورد نوزادانی که تازه متولد می‌شوند، گفتار درمانی ممکن است به درمان اختلالاتی مانند فلج مغزی، شکاف کام یا سندروم دان که منجر به مشکلاتی در نوشیدن، بلع و برقراری ارتباط می‌شود، کمک کند.
کودکانی که مشکلات گفتاری مانند لکنت زبان یا نوک زبانی صحبت کردن، دارند نیز می‌توانند تحت آموزش یک درمانگر از تمرینات ارتباطی بهره‌مند شوند. بزرگسالانی که مشکلات یادگیری دارند یا مبتلا به بیماری‌های دیگری مانند سکته مغزی، مشکلات سر و گردن، بیماری پارکینسون یا زوال عقل هستند نیز، می‌توانند با کمک یک متخصص گفتار درمانی به بهبود زندگی خود کمک نمایند.
هدف گفتار درمانی، ترکیب تکنیک‌های گفتار، با استفاده از زبان است. نتیجه نهایی این کار کمک به بیمار در جهت تسهیل در ارتباط برقرار کردن با روش‌های مفیدتر و کاربردی‌تر است. تاکتیک‌های متداول مورد استفاده توسط متخصصین گفتار درمانی، شامل فعالیت‌هایی مانند تمرین مهارت‌های ارتباطی، نحوه نشان دادن حرکات زبان برای ایجاد صداهای خاص و تمریناتی برای تقویت عضلات دهان و گلو می‌باشد. بیماران و افرادی که به گفتار درمانی نیاز دارند، عبارتند از:
- افراد دچار مشکل در خواندن دقیق و روان
- افراد دچار مشکل در کنترل عملکرد عضلات برای حرکت و هماهنگی زبان یا گفتار
- اشخاص دچار عدم توانایی در درک یا بیان که علت این مشکل آسیب مغزی می‌باشد
- افراد دارای مشکل در بلع
- کسانی که در بیان صریح و ایجاد صدا خطا یا مشکل دارند
- افراد دارای اختلال در گفتار، مانند لکنت زبان
- افراد دچار مشکل در تولید ، میزان و کیفیت صدا
- کسانی که در غذا خوردن مشکل دارند
- بیماران مبتلا به پارکینسون
- افراد دچار فلج مغزی
- بیماران دارای شکاف کام
- بیماران سندروم دان
- مبتلایان به سرطان سر، گردن یا گلو